بررسی اثر ضخامت اجزای یک آشکارساز نوترونی خود-تغذیه (SPND) بر میزان حساسیت آن با استفاده از کد MCNPX
عنوان دوره: بیست و نهمین کنفرانس ملی هسته‌ای ایران
نویسندگان
گروه کاربرد پرتوها، دانشکده مهندسی هسته ای، دانشگاه شهید بهشتی
چکیده
یکی از آشکارسازهای مورد استفاده در مکانی که شار بالای نوترونی وجود دارد مانند قلب راکتور، آشکارسازهای نوترونی خود تغذیه (SPNDها) هستند. ویژگی این آشکارسازها عدم نیاز به منبع تغذیه، ساختار ساده و مقاوم در برابر تابش، اندازه نسبتاً کوچک، مقاومت خوب در شرایط دما و فشار بالا و مقاومت زیاد در برابر آسیب پرتویی، اشاره کرد. به علت وجود گوناگون SPNDها تحقیقات برای انتخاب بهترین نوع از آن‌ها و به دست آوردن ابعاد بهینه ادامه دارد. یکی از پارامترهای مورد محاسبه برای SPNDها حساسیت است بطوریکه حساسیت بیشتر به معنای عملکرد بهتر برای SPND مورد نظر است. در این تحقیق با استفاده از کد مونت کارلوی MCNP اثر تغییر ضخامت اجزای SPND بر حساسیت آشکارساز بررسی شده است و نتایج بدست آمده در مقایسه با نتایج دو مرجع مختلف مورد اعتبارسنجی قرار گرفته است. نتایج به دست آمده برای مقدار بهینه برای SPND رودیومی به این صورت است که هرچه شعاع گسیلنده بیشتر باشد، ضخامت عایق کمتر و طول SPND بیشتر باشد بهتر است. همچنین ضخامت جمع‌کننده تأثیر چندانی بر مقدار حساسیت ندارد.
کلیدواژه ها