عنوان دوره: بیست و نهمین کنفرانس ملی هسته‌ای ایران

یکی از مهم‌ترین مسائل ایمنی و چالش اصلی کشورهای دخیل در فناوری هسته‌ای یافتن راهی برای جلوگیری از پرتوزایی مواد پرتوزای موجود در پسمان‌های هسته‌ای می‌باشد. یکی از این عنصر پرتوزا یون استرانسیم 90 است. در کار حاضر ضمن بررسی خواص جذبی زئولیت طبیعی و نانو سیلیکا برای جذب یون استرانسیم به بهبود کارایی جاذب‌ها با استفاده از لیگاند باز شیف هیدروکسی بنزآلدهید پروپیل تری اتوکسی سیلان (L) پرداخته شد. نتایج حاصل نشان داد زئولیت طبیعی دارای خاصیت بهتری نسبت به نانوسیلیکا است و دارای اختلاف جذب تقریبا 60% بوده اما با حضور لیگاند L در ساختار جاذب ها به طور قابل توجهی خاصیت جذبی نانوسیلیکا افزایش و در 6pH= اختلاف جذبی آنها تقریبا به 10% کاهش می یابد. بررسی اثر زمان تماس و جرم جاذب نشان دهنده ی سینتیک سریع فرآیند جذب با استفاده از زئولیت طبیعی بوده و در مقابل مقدار گرم نانوسیلیکا تاثیر موثری در میزان جذب نداشته است.

استرانسیم؛ زئولیت طبیعی؛ نانو سیلیکا؛ لیگاند باز شیف