عنوان دوره: بیست و نهمین کنفرانس ملی هسته‌ای ایران

سیاست‌گذاری و تصمیم‌گیری در خصوص مؤلفه‌های قدرت‌آفرین و توانمندساز کشور، نیاز به برنامه‌ریزی و طراحی نقشه‌ی اجرایی متناسب با شرایط، ویژگی‌ها و توانمندی‌های موجود دارد. صنعت هسته‌ای یکی از این مؤلفه‌های قدرت‌آفرین است. برنامه‌ریزی و تدوین راهبردهای کلان در حوزه‌ی صنعت هسته‌ای و اعمال آن بر سیاست‌های کلان و برنامه‌های توسعه‌ای کشور موجب بهره‌مندی کشور از این مؤلفه‌ی کلیدی و استراتژیک خواهد شد. هسته و مرکز اصلی تصمیم‌گیری راهبردهای کلان صنعت هسته‌ای، استعدادهای کشور در حوزه‌ی تأمین مواد اولیه (سوخت و سایر مواد ساختاری استراتژیک) مورد نیاز شامل تمام معادن و ذخایر در داخل کشور (بالفعل و بالقوه) یا خارج کشور خواهد بود. مهم‌ترین عامل تأثیرگذار و محدودکننده در این زمینه معاهدات، پادمان‌ها و اسناد بین‌المللی هستند که حد و مرز انتفاع از مواد هسته‌ای را تعیین می‌کنند. در همین راستا در این پژوهش برآن شدیم تا با بررسی معاهدات و اسناد بین‌المللی در حوزه‌ی هسته‌ای، حوزه‌های شمول آن‌ها در زمینه‌ی مواد هسته‌ای کشور را مورد بررسی قرار می‌دهیم. با توجه به نامشخص‌بودن وضعیت اجرایی توافق‌نامه برجام، این سند در این پژوهش مورد بررسی قرار نمی‌گیرد.

مواد هسته‌ای؛ معاهدات و اسناد بین‌المللی هسته‌ای؛ توافق‌نامه جامع پادمان؛ پروتکل الحاقی