بررسی اثر کلاس های پایداری جوی در مدل پخش رادیونوکلئیدهای خروجی از دودکش راکتور تهران و دوز معادل مؤثر ناشی از آن
عنوان دوره: بیست و نهمین کنفرانس ملی هسته‌ای ایران
نویسندگان
1پژوهشگاه علوم و فنون هسته ای- پژوهشکده راکتور و ایمنی هسته ای
2گروه ایمنی
چکیده
با فرض رخداد حادثه در راکتور تحقیقاتی تهران، شبیه‌سازی مدل پخش رادیونوکلئیدهای خروجی از دودکش راکتور و محاسبات توزیع دوز ناشی از آن در فواصل مختلف از راکتور برای کلاسهای پایداری مختلف جوی انجام گرفت. با توجه به نتایج محاسبات در کلاسهای پایداری A وB، نمودار توزیع دوز بر حسب فاصله ابتدا روند افزایشی و سپس کاهشی داشته که سبب می‌‌شود بیشینه مقدار دوز در فواصل دورتری اتفاق بیافتد و همچنین میزان دوز تا حداکثر فاصله 700 و 1000 متری بیشتر از حد مجاز باشد. در کلاسهای پایداری C وD، بیشینه مقدار دوز افزایش یافته و در فاصله بسیار نزدیک از راکتور اتفاق می‌افتد و همچنین نمودار توزیع مقدار دوز بر حسب فاصله تنها روند کاهشی داشته ولی تا فاصله 2000 متری بیشتر از حد مجاز می‌باشد. در کلاس پایداری E، مقدار بیشنه دوز، دارای بیشترین مقدار بین سایر کلاسهای پایداری بوده و از فاصله 50 تا 2000 متری از راکتور میزان دوز بیشتر از حد مجاز می‌باشد. در کلاس پایداری F، هرچند میزان بیشینه دوز کاهش یافته ولی شیب نمودار کاهش دوز با فاصله بسیار کم است و در این وضعیت نیز از فاصله 50 تا 2000 متری، میزان دوز بیشتر از حد مجاز می‌باشد. با مقایسه و بررسی نتایج مشاهده گردید که مدل پخش رادیونوکلئیدها و توزیع دوز ناشی از آن به شدت به کلاسهای پایداری جوی وابسته است. لذا از نقطه‌نظر ایمنی هسته‌ای، در نظر گرفتن اثر کلاسهای پایداری جوی در شبیه‌سازی مدل پخش و محاسبات دوز جهت انجام اقدامات حفاظتی در مقابل پرتوگیری بسیار حیاتی می‌باشد.
کلیدواژه ها